Sonu mu?

Anıları hüzün evinin vefa duvarına asıp bahçeye çıktı.

Dışarıda gri bir hava, dikenli bahçe duvarı, atacağı adımlar kadar

problem vardı.

Geride kalan yanlarını sırtını dayadığı sağlam duvarlar, 

ardından ittirip duruyordu.

Bir sakin yele, kimseye değmeden yaşayan bir gövdeye, 

ufkuna yetecek kadar hülyaya

yola düşürecek kadar ciddi bir karara ihtiyacı vardı.

Kaybedilmiş bir savaştan kendine kalan tüm yanlarını toparlayıp

yola çıktı.

"Bir yıkık devrimcinin şarkısı bile yoktu

adamın dilinde, ne de ceplerinde"

Boşluğa alışkın elleri, bir ucu delik cepleri

vardı

Yaşamanın öğrettiği tüm bildiklerini bir kenara koydu. 

Üstüne yeterince toprak atıp, tüm heveslerini boğdu.

Bir adımdı gereken

düştü, yuvarlandı

bunları adımdan saydı

Başını yere eğip

Gözlerini yüreğine dikip, yeterince 

ağlamak biriktirip

bir acayip sevdanın

maceranın

hırçın dalgalarına bıraktı

"kendini" mi?

kendi diye bir şey kalmamış ademin 

kendi mi kalırdı, olurdu?

özünü

çamur yanını, toprağını alıp

yeniden şekillendirecek Rahman yağmurlarına

güvenip

usulca bile değil

hoyratça

yolların, kaderin, eylemin, amelin

yüreğinin hücrelerinin, demir parmaklıklarının

damarına koyuldu

ya bitti

ya da yeniden başladı

sonu mu?

Mehmet Deveci