Dündü

Dündü 

sabahın güneşini karşılayıp

gözlerimi yeniden kapattığım bir zamandı

bir oda da

tanıdığım ve tanımadığım yüzler vardı

gülümseyen yüzler

iyi hatırası olup

mutluluğun gelip de

kendini suretlere astığı

zamanlar gibi

bir de yenisi

işaret parmağı kullanmadan

gösterilen bir suret

bir bakışın izlerini

takip ederek ulaştım ona

kızılımsı sakalı

mütebessim yüzü

içime çekince

içimi dolduracak kokusu birde

eğildim

ne yapacağını bilmez biri

ne yaparsa

işte öyle

sürdüm yüzümü

kokladım da

içimle

geldi kokusu

ama anlatılmaz olandan

tuttu elimi

sanki beni değil

yüreğimdi elindeki

uyandım tabi

tüm güzelliklerin gidişi gibi

gitti

göz kapaklarımın ardından çıktı sonra

etkisi diyorum

uyandı benimle

gerçekler yanımda bile değilken

bir hayal geldi benimle

gezdi sanki

dolaştı içimin karanlık yerlerinde

geçti sonra

güneş değmiş yürekler çoğaldıkça dışımda

hayaline yandığım

rüyalarımda gördüğüm bile 

bu kadar durdu yanımda

gerçekler de bile yoktu

bu kadar gerçek

Mehmet Deveci