Kudüs, ağrıyan yanımız.
Kelimelerimizin aciz kaldığı hassas cümlemiz.
Anlatamadığımız.
Yutkunmalardan arta kalan yalnız başlığımız.
Umudumuz en çok da.
Bizi diri tutan mesajımız.
Üşüten ayazımız.
Kendimize getiren tarihimiz.
İlk kıblemiz.
İşaret parmağımız ile boşluklara adını karaladığımız sevdamız
Gözlerinin içine bakamadığımız.
Adını dualarımızın başköşesine astığımız
Evlerimizin hüzünlü tablosu.
Yüreklerimizin ince sızısı.
Hemen şuramızda, yanı başımızda olmasına rağmen bize uzaklaştırılanımız.
Unutulsun istenilen can parçamız.
Göklere yükselen nebimizin adımlarının değdiği kutsal beldemiz.
Miracımız.
Yeniden başlayacağımız noktamız.
Hiç eskimeyen meselemiz.
Dilimizden hiç düşmeyen mırıldanmalarımız.
Hiç eskimeyenimiz.
Aklımızdan hiç çıkmayacak uhdemiz.
Dalıp gittiğimiz.
Bakıp kaldığımız.
Adına türküler yaktığımız.
Şimdi onun yanına, dizlerinin dibine, gözlerinin nemine gidiyoruz…
Gözyaşlarımızı, sıkıca kuşanacağımız inancımızı, içimizde taşıdığımız dualarımızı da alıp yanımıza onun yanına gidiyoruz.
Kudüs, yüreğimize düşen en seçkin ağrımız.
Bunu onun yüreğine fısıldamaya gidiyoruz..
Mehmet Deveci
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder