Tövbe

Birbirini hiç tanımayan bir yığın insan, ortak kelimeler, ortak niyetler için toplanmışlar uzak bir beldeye.

Ağlamaklı oluşları, uykusuz geçen yolculukları, benim halim nice olacak, türü yakarışlarıyla gökleri sarsan uğultular gönderiyorlar kalplerinin sol alt köşesinden.

Toplanıyorlar sonra yine bir köşeye; sıkıca tutuyorlar Rahman ipini, gözleri yumuk, sesleri titrek, yumuk gözlerden usulca damlayan yaşlar keffaret.

Kalpler dile gelip ardı ardına döküyor kelimelerini yeryüzünün damarlarına:

"Ya rabbi!

bütün yapmış olduğum günahlardan ben peşmanım

Keşke yapmasaydım....

İnşallah bir daha ben yapmayacağım

Ben kabul ettim..."

Zifiri kalplerin damarlarına bir yol açılıyor sonra: Tövbe-i Nasuh, adamı tutup kaldırıyor, silkeliyor, yola koyuyor yine yeniden...

Tövbe, hayatı başa sarıyor hep yeniden...

Mehmet Deveci