Efendimiz'in Medine'de bulunduğu yıllarda,birisi gelir huzuruna.
"Açım !" der,tüm mecalsizliği ve solgun benziyle.
Neredeyse yıkılacak açlıktan.
Efendimiz,hemen zevcesine seslenir "yiyecek bir şeyler var mı?"diye.
Bakar mübarek zevcesi ve döner geri "yok !" der...
Alemler onun hürmetine yaratılan, alemlere sultan olarak gönderilen Peygamberin evinde bir yoksulu doyuracak kadar yiyecek bir şey yoktur...
Hemen ashabına seslenir Sultan,"İçinizde bu yoksulu doyuracak biri var mı?"diye
Ensar'dan yüreği çöl kadar geniş gökyüzü kadar cömert biri kalkar ayağa ve "var Ey Allah'ın Resulü"der "Var"
Alır götürür evine.
Eşine seslenir "ne varsa" diye...
Ama onunda evindeki sadece çocuklarına yetecek kadardır.
Evin mübarek annesi iki evladını erkenden aç bir şekilde uyutur,yemek misafire yetsin diye...
Evin reisi,Cennet'e en güzel şekilde yakışan ise yemek yerken evi aydınlatan yagı,bitti vesilesi ile söndürür.Yemeği yemediği,yer gibi yaptığı anlaşılmasın diye.
Ve misafirlerini,emanetlerini,"kardeşlerini" en güzel şekilde ağırlarlar...
Ve rivayetlere göre Haşr suresi 9 bu olay üzerine inzal olunur.
"Kendileri ihtiyaç içinde olsalar dahi başkalarını kendi nefislerine tercih ederler"
İşte budur kardeşlik....
Mehmet Deveci
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder