Kalbim; içinde amansız savaşların olduğu, bana ait, içimin sesini en iyi duyan belde…
Bazen, terkedilmiş bir ordunun kumandanı gibiyim içinde.
Bazen, yıkık dökük bir harebenin üzerinda yaşamaını sürdürmeye çalışan tek kalmış bir yeniçeri.
Bazen de, sarsılan içimin enkazının altında kalıp, hala bir nefeslik soluk arayan bir depremzede..
Ne dışına çıkabiliyorum ne de tamamen hükümranı olabiliyorum bu kırık dökük beldenin.
Onu besleyen damarlar ve o damarların içindekilerde gözüm..
Ne pompalıyorlarsa artık içime,
beni darmadağın ediyorlar kendi içimde..
Mehmet Deveci
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder